Deel 2

Wie ik dan wel mag zijn? Ik ben Joris, gewoon Joris. Nou ja, of ik me überhaupt nog Joris mag noemen is mijn vraag. Sowieso is de vraag of ik überhaupt een jongen ben die op aarde is gekomen om te leven. Ik weet het niet, maar in zoverre lijkt het mij van niet en ben ik gewoon een grote flop. Net als alles en iedereen. Ik ben dus gewoon, niemand. En niemand, die is 15 jaar oud. Een normale leeftijdsgenoot zou nu een heel verhaal ophangen over hobby’s en dat soort dingen. Helaas kan ik dat niet Ik heb geen hobby’s anders dan school en mijn moeder ontwijken. Mijn ouders zijn twee jaar geleden gescheiden, dat was het ergste moment in mijn leven. Aangezien ik het nooit met mijn moeder heb kunnen vinden, en drie dagen na de scheiding is mijn vader geschept door een vrachtwagen en is onder die vrachtwagen ter plekke overleden. En dus bleven ik en mijn moeder over. Nou ja, eigenlijk alleen ik. Sindsdien stond ik er alleen voor, ik was alleen zonder mijn moeder op de crematie van mijn vader. Ging voor het eerst alleen school-spullen kopen, kocht alleen mijn eerste scheermes. En scheerde alleen mijn eerste schaamhaar. (alhoewel dat waarschijnlijk niet zo bijzonder is..) Alles doe ik alleen, elke stap. Verjaardagen? Die vier ik alleen, aangezien mijn moeder iedereen heeft verbannen uit de familie. Ze wil niemand meer zien of kennen, en als het aan haar lag, was ik er ook al lang niet meer geweest. Dat is mijn leven, ik kijk er naar uit om naar school te gaan. En zie op tegen mijn weekend, aangezien ik dan weer 2 dagen zit opgescheept met mijn moeder.

Is dit gezond? Wel, ik denk het niet. Maar toch is het mijn leven, elk woord wat ik thuis zeg, daar krijg ik klappen voor. Mijn moeder breekt en kneust mijn botten, mijn moeder verpest mijn sociale contacten, mijn moeder.. Die verpest mij. En wat kan ik er aan doen? Juist, gewoon helemaal niks! Toen ik laatst dit met haar besprak eindigde ik beneden aan de trap met een gebroken been, zegt ze doodleuk in het ziekenhuis dat ik omdat ik boos was zelf naar beneden ben gelopen en toen ben gevallen. En toen ik daarop wou reageren kreeg ik een trap, tegen datzelfde been! Maar jeugdzorg wil niet dat ik uit huis ga, ze willen me niet in een pleeggezin. Want het bovenstaande, dat geloven ze niet. Evenals mijn mentor en de vertrouwenspersoon op school, ze denken allemaal dat ik gewoon overdrijf omdat ik weg wil bij mijn moeder. Terwijl dat helemaal niet zo is!

“Joris, je nest uit. Je moet naar school, vreten kun je vergeten, dat was toch niet goed genoeg gisteren” hoor ik na een lange diepe en uiterst pijnlijke slaap. En dit is dan nog heerlijk wakker worden, vergeleken bij normaal..

©Fiegel5, GTAForum