Zoeken
Resultaten weergeven voor de tags 'MAF'.
-
Deze rubriek is geschreven door @NandroDavids In het huidige Nederland en België zijn termen in het Engels volkomen geaccepteerd, dus dan is het geen probleem als een rubriek een Engelstalige titel heeft. Toevallig komt dat dan ook mooi uit om beschuldigingen van plagiaat te voorkomen, maar dat terzijde. In deze rubriek vindt u, zoals u wellicht al verwacht, de leden die de komende week wat te vieren hebben. Verjaardagen, forum-jubilea, u kent het wel. Bij dezen: 11 maart - @kelwin viert vandaag zijn 17e verjaardag. 15 maart - @Djmaddox en @Leontjuuh-gta vieren vandaag allebei hun 4-jarig forum-jubileum. 16 maart - @Jimmiefitz viert vandaag zijn 3-jarig forum-jubileum. Allen van harte gefeliciteerd met deze mijlpalen, namens de gehele MAF-redactie!
-
Deze rubriek is geschreven door @NandroDavids Geen krant die je tegenwoordig nog serieus kunt nemen zonder aardige puzzel of test. Daarom, zo bijna tegen het einde van deze fantastische editie van MAF, de rubriek Test, 1, 2, 3..., zoals u natuurlijk van ons gewend bent. Beantwoord als eerste alle drie de vragen correct middels een reactie op dit item en ontvang een eervolle vermelding in de komende editie van MAF! Vraag 1: Hoe vaak is @NandroDavids in de historie van GTAForum gepromoveerd? Vraag 2: Hoeveel contests heeft @NandroDavids in de historie van GTAForum (mede) georganiseerd? Vraag 3: Wie is volgens @NandroDavids het beste lid uit de historie van GTAForum? Succes!
-
Deze rubriek is geschreven door @NandroDavids Tien rubrieken vullen is zo makkelijk nog niet, zelfs niet voor de meest doorgewinterde forumkranten, maar gelukkig zijn daar trucjes voor bedacht. Daarom hier gewoon nog een keer, als onderbreking van het lezen, een bierpauze! Na het heerlijke opwarmertje van net, nu een nog lekkerder biertje: Geniet ervan!
-
Deze rubriek is geschreven door @NandroDavids De week zit erop, we gaan de week uit, en de volgende week gaat beginnen, we gaan de volgende week in. Wat staat er deze week op het forum zoal op het programma? 12 maart - Uiterlijk 23.59 uur dienen de deelnemers van Wie is de Mol? hun lijstje met eigenschappen hebben ingezonden bij @NandroDavids. 17 maart - Tot 7.00 uur kun je inzenden voor een nieuwe Sportkenners-ronde. Voorspel de top-5 bij de Grand Prix van Australië in de Formule 1 middels een PM aan @NandroDavids. 17 maart - Geen OWN op zaterdag? Of behoefte aan ander leesvoer? Lees dan gewoon de volgende editie van MAF!
-
Vorig seizoen leek de Formule 1 af te stevenen op een heel spannende ontknoping, toen de strijd om de wereldtitel pas in de laatste race beslist werd. Normaal gesproken kijk ik geen enkele Grand Prix en lees ik de uitslag wel gewoon op Teletekst, maar voor die race in Abu Dhabi heb ik een uitzondering gemaakt. Vol verwachting ging ik er goed voor zitten, want dit moest toch een mooie race gaan worden. Spanning en sensatie! Nou, dat werd het wat mij betreft dus niet. Spanning en sensatie? Saai en slaapverwekkend vond ik het meer. In ieder geval wist ik toen weer waarom ik nooit naar Formule 1-races kijk. Het is veel te vaak zo dat de coureur die de snelste tijd in de kwalificatie neerzet een dag later ook de Grand Prix wint. Soms is het voor de eerste bocht nog even spannend of hij goed van start gaat, maar gaat hij eenmaal als eerste die bocht in, is de race beslist. Na een pitstop zakt de coureur nog wel even weg in de tussenstand, maar omdat de concurrentie de pits ook nog wel één of meerdere keren opzoekt is dat een vertekend beeld. Na afloop van die race in Abu Dhabi had ik het hierover op het forum. Ik gaf mijn visie op de Formule 1, zoals hierboven beschreven. Miek was het daar niet helemaal mee eens, want de race in Abu Dhabi was dodelijk saai, in tegenstelling tot andere circuits. Het advies voor het komende seizoen van hem en nog een ander lid was toen als volgt: “Sla de eerste race in Bahrein over, want die is niet zoveel aan. Maar die daarna, in Melbourne, die moet je zeker zien. Dat wordt gegarandeerd een pareltje van een race.” Het advies om de eerste race over te slaan was ik van plan te honoreren, en ik was blijkbaar niet de enige. De autoriteiten in Bahrein en de Formule 1-organisatie zelf besloten de race ook maar over te slaan. Als die twee instanties er zelf al geen zin in hebben, dan moet dat inderdaad wel een heel saaie race zijn. Melbourne dus als start van het seizoen en als het goed is een knallend begin. Ik ging er goed voor zitten, vroeg op de zondagmorgen. Nu, enkele uren later, vraag ik me af waar ik naar heb zitten kijken. Is dit nou echt één van de mooiere circuits in deze sport? In vergelijking met deze race zal het de rest van het jaar dus niet veel mooier worden? Nou, als dat zo is, dan hoeft het van mij echt niet meer. Vettel zette de beste tijd neer in de kwalificaties en “verrassend” genoeg won hij de race ook. Ja, hij verloor de koppositie even omdat hij de pits in moest, maar zoals gezegd was dat een vertekend beeld: even later pakte hij de kop weer terug toen de concurrentie de pits in draaide. Achter Vettel gebeurde verder ook niet veel. Hooguit drie keer heb ik Olav Mol zijn stem horen verheffen bij een mooie inhaalactie. Slechts drie! Dat terwijl ik 22 coureurs 58 rondjes heb zien rijden. Drie mooie inhaalacties! Oh ja, Mol werd ook nog even enthousiast toen duidelijk te zien was dat de Red Bull-bolide op het bochtige stuk veel beter was dan de wagen van de concurrentie. Maar daar werd ik juist niet vrolijker van. Als er ook nog eens zo’n groot verschil zit in het materiaal van de coureurs, wordt het er volgens mij niet spannender op. Laat toch iedereen in dezelfde auto rijden, zodat echt de beste coureur wint. Maak de banen allemaal wat breder, zodat er meer inhaalmanoeuvres te zien zijn. Doe in ieder geval íets aan de formule achter de Formule-1, want nu zie ik niet waarom dit een mooie sport is. Anders hanteer ik mijn eigen succesformule van de afgelopen jaren wel weer: ik kijk gewoon niet en zie wel op Teletekst wie er gewonnen heeft. Een dag eerder dan de race zelfs, want na de kwalificatie weet ik het al wel.
-
“Wilders zit in het kabinet, dus…” Wat ze verder heeft gezegd weet ik niet meer. Na deze paar woorden was ik al compleet afgehaakt, want alles wat na de ‘dus’ ging volgen kon ik niet serieus nemen. Enige tijd geleden bleek uit een peiling van Synovate dat een op de zes Nederlanders denkt dat Wilders minister is. Daarmee zou hij dus deel uitmaken van het kabinet. Ik dacht toen dat die een op de zes Nederlanders vast laagopgeleid was. Maar bovenstaande uitspraak is van een hbo-studente. Wat voor algemene kennis heeft men eigenlijk nog? Zelf denk ik over veel algemene kennis te beschikken en dat etaleer ik ook graag. Als ik met anderen naar een quiz op televisie kijk, vind ik het heerlijk om te laten merken dat ik veel van de antwoorden weet. Altijd lekker, die verbazing op de gezichten van de anderen, wanneer ik bijvoorbeeld weet welk land een vlag heeft met drie horizontale banen in de kleuren groen, geel en blauw. Soms creëer ik zelfs mijn eigen momenten van glorie. Dat gaat als volgt. Elke docent probeert tijdens colleges de studenten actief mee te laten doen. Een simpel middel daarvoor is kennisvragen stellen. Vaak stelt de docent dan een paar vragen achter elkaar, om daarna zijn verhaal aan die antwoorden op te kunnen hangen. Vragen stellen als simpel middel om de aandacht van de studenten te hebben dus. Wat ik dan doe is twee of drie van die vragen op rij correct te beantwoorden. Vervolgens houd ik me bij de volgende vraag stil, om te laten merken aan de rest: “Jongens, nu mogen jullie het proberen.” Puur genot is het dan wanneer zij het antwoord niet weten, alle hoofden zich in mijn richting draaien en ik gewoon weer het antwoord geef. Toch gaat het soms wel eens mis. Bij de geschiedenisles ‘vroeger’ skipte ik bij het leren altijd de jaartallen. Dat compenseerde ik wel met wat algemenere kennis. Ik vond het niet interessant wanneer iets precies plaatsvond, maar wat er nou precies plaatsvond. Deze week bleek ik dat toch niet overal te hebben toegepast. Het ging tijdens het college over de (politieke) geschiedenis van Nederland. “Wat gebeurde er in 1600?”, vroeg de docent. Ah, die wist ik. “Slag bij Nieuwpoort”, riep ik dan ook. “Klopt, maar wat was dat precies?”, was de bonusvraag. Ai, daar haakte ik af. “Sorry, geen idee. Je gooit er een muntje in, tikt 1600 in, en dit komt eruit. Meer niet.” Vorige week zondag heb ik met wat vrienden meegedaan aan een kroegquiz. Een mooie gelegenheid om eens te kijken of ik nou echt over veel algemene kennis beschik. Gelukkig wist ik mijn naam van sportfanaat waar te maken door de vragen uit die categorie in ieder geval goed te beantwoorden. Twee vrienden deden hetzelfde in hun categorie: muziek. Maar verder viel het allemaal erg tegen. Óf wij hebben weinig algemene kennis, óf de vragen waren te moeilijk. Er was slechts één vraag waarop we allemaal het juiste antwoord wisten: “Wie zette deze week een foto van zichzelf in een rode string op Twitter?” Wat voor algemene kennis heeft men eigenlijk nog? Tja…
-
Het is een koude, grijze februaridag en ik loop door Assendorp, Zwolle. Richting de winkelstraat om wat noodzakelijke dingetjes te kopen, kom ik over het plein midden in de wijk. Het plein is rustig en verlaten, totdat er vier jongetjes van een jaar of 8 naar buiten rennen. Eén van hen heeft een voetbal onder de arm, dus over enkele ogenblikken zal het niet meer zo rustig zijn. “Jongens, ik sta op doel en dan ben ik Edwin van der Sar!”, roept het voorste voetballertje. Een ultiem gevoel van nostalgie komt bij me boven. Toen ik zo oud was als deze jongetjes, was het elke dag bal. Op de hoek van de straat voetballen met mijn broers, met als geïmproviseerde doelpalen twee putten aan weerskanten van de straat. Eén tegen één, ‘tienen’, gewoon doeltje trappen, goals van Euro 2000 naspelen of ‘afmakertje’. Wat we deden maakte niet uit, zolang we maar lekker konden voetballen. Af en toe kwamen we er wel achter dat de stenen hard waren. Maar ja, dan moest je maar gewoon overeind blijven in de strijd. Ik meen me te herinneren dat de stenen op een koude dag als deze nog harder leken. Dappere spelertjes, hier in Assendorp. Ook op de basisschool werd elke vrije minuut benut door te voetballen. De verplaatsbare klimrekjes werden gekanteld en fungeerden als goaltjes. Door er een kleed om te spannen hadden we zelfs een echt net erachter. Dat scheelde tijd, want dan hoefde het tennisballetje niet na elke goal weer opgehaald te worden. Die tijd was kostbaar, want elke minuut dat er niet werd gevoetbald, was een verloren minuut. En van blessuretijd hadden noch wij, noch de juffen en meesters gehoord, dus wanneer de pauze was afgelopen, was deze ook echt afgelopen. Gelukkig bespaarden we ook altijd veel tijd dankzij twee opofferingsgezinde klasgenoten: zij wilden altijd wel op doel. Nou ja, echt een opoffering was dat ook weer niet. Ze konden niet zo goed voetballen, dus om zeker te zijn dat ze een rol konden spelen gingen ze dan maar op doel. De rest vond dat prima, want dat scheelde weer discussie en ruzie over wie er op doel moest. Door de twee beste voetballers even te laten ‘poten’ en de teams te laten kiezen, konden we altijd snel beginnen. En als het even kon vond dit ’s ochtends rond half 9 al plaats, voor schooltijd, zodat we in de eerste pauze direct van start konden. Er is eigenlijk helemaal niets veranderd, zie ik op dat pleintje in Zwolle. Het maakt niet uit hoe koud het is, of hoe hard de stenen dan zijn, er wordt gewoon gevoetbald. En het minst getalenteerde voetballertje kent ook in 2011 zijn plek: in het doel. De andere jongetjes zullen hem wel dankbaar zijn. Zo niet, dan zijn ze dat tien jaar later wel als ze op een willekeurig pleintje een nieuwe generatie zien voetballen. Gek genoeg is er ook niets veranderd in het kiezen van een voetballer die je dan bent. Natuurlijk doet men dat nog steeds, maar opvallend is dat Van der Sar nog altijd wordt genoemd. Want die was in mijn tijd, een ruime tien jaar geleden, al eerste keus als je op doel stond. Ongelooflijk eigenlijk, want welke keeper kan zeggen dat hij zo lang aan de absolute wereldtop heeft gestaan? Van der Sar heeft dan ook bijna alles gewonnen in zijn lange carrière. Het enige wat helaas ontbreekt is een prijs met het Nederlands Elftal. Inmiddels heeft Van der Sar zijn afscheid aangekondigd en is hij bezig aan zijn laatste maanden als keeper van Manchester United. Ik hoop van harte dat hij fantastisch afsluit, met als het even kan een heldenrol in het winnen van de Champions League, de FA Cup en de Premier League. Dan wordt het een hele ondankbare taak om hem volgend seizoen op te volgen. Verschillende namen worden genoemd, maar één keeper heeft al laten zien hem op te kunnen volgen: Maarten Stekelenburg. Hij heeft op het WK in Oranje met belangrijke reddingen laten zien de erfenis aan te kunnen. Dat weet ook het keepertje op het plein in Zwolle, want hij bedenkt zich plots: “O nee, toch niet. Ik ben Stekelenburg!”
-
Het tweede semester is begonnen en we hebben voor het eerst het vak Onderzoek. Ter introductie houdt de docente een korte enquête onder de studenten als voorbeeld van een onderzoek. Ons wordt gevraagd naar de tv-zender waar we het meest naar kijken, de krant die we lezen en wat onze politieke voorkeur is. Die eerste twee zijn niet zo interessant; het gaat mij hier vooral om de politieke voorkeur. Eén van de studentes geeft het volgende antwoord: “Politieke voorkeur? Pvvvv, dat weet ik niet echt. Ik hou me daar eigenlijk niet zo mee bezig.” Een andere studente vindt dat erg tegenvallen: volgens haar moet je als hoogopgeleide toch een mening hebben. Sterker nog, geen politieke voorkeur, dat noemt ze een weggegooide stem. Wat ze zelf dan stemt? Partij voor de Dieren. Ironisch: anderen verwijten dat ze hun stem weggooien en zelf je stem weggooien door op een partij te stemmen die niets in de koeien- of geitenmelk te brokkelen heeft. Weer een andere studente zegt dat haar voorkeur uitgaat naar de VVD. Een opmerking die door de klas toch met lichte verbazing wordt ontvangen. Niet iedereen neemt het haar in dank af dat ze medeverantwoordelijk is voor de plannen om het systeem van de studiefinanciering op de schop te nemen. Maar, ze komt er in elk geval eerlijk voor uit en dat pleit voor haar. Of niet? Nee, dat doet het niet. Want een dag eerder sprak ik zowel de studente ‘zonder politieke voorkeur’ en de ‘VVD-stemmende’ studente. Het was vlak voor ons eerste college Politiek en we hadden het al even over politieke voorkeur. Stom toeval, want we wisten niet dat we een dag later werden gevraagd die voorkeur te noemen. Beide dames zeiden tijdens dat gesprek iets anders dan een dag later. Ze zijn namelijk allebei PVV-stemmers. Waarom komen ze daar bij die enquête de volgende dag dan niet eerlijk voor uit? Schamen ze zich soms voor hun eigen voorkeur? Ik vind het prima als mensen niet uit willen komen voor hun politieke voorkeur. Dat mag je voor jezelf houden. Maar erover liegen vind ik toch van een andere orde. Als je, zoals ik dus, namelijk weet dat ze een andere voorkeur hebben, ga je gissen naar de reden van het liegen. Verder blijken er ook geen PVV-stemmers in de klas te zijn. Althans, niemand die daar openlijk voor uitkomt. Dat valt enkelen op: “Huh? Helemaal geen PVV-aanhangers?” Op zich een logische reactie, want statistisch gezien moeten er toch wel enkele PVV’ers zijn. Sterker nog, die zijn er ook, weet ik. Dat zeg ik dan ook: “Ik weet zeker dat er twee mensen hier zijn die PVV stemmen.” Ik zeg het, naar mijn idee, vrij zacht tegen mijn buurman, maar enkele hoofden draaien zich snel om. “Ja, echt?! Wie dan? Wie dan?” En de klopjacht op de PVV’ers is begonnen. “Ben jij het zelf soms?” Op dat laatste reageer ik door ze uit te leggen dat het wel erg achterlijk zou zijn om er niet voor uit te willen komen, maar vervolgens wel te roepen dat er PVV’ers in de klas zijn. Met een sceptische blik lijken ze die reactie te accepteren. De eerste vraag, “Wie dan?”, weiger ik te beantwoorden: als men dat niet hardop wil zeggen, wie ben ik dan om ze te ‘verraden’? De rest van het college wordt er af en toe toch onderzoekend naar me gekeken. Aan hun blikken te zien, denk ik af te lezen dat ze er nog altijd niet zeker van zijn of ik niet toch PVV stem. En ik merk dat ik dat vervelend vind: ik wil niet als PVV’er gezien worden. Maar waarom eigenlijk niet? Het lijkt wel of er een taboe op rust: men wil koste wat het kost weten wie de PVV’ers in de klas zijn en ikzelf wil koste wat het kost dat men mij niet als ‘zo iemand’ ziet. Na het college babbel ik toch nog even met de sceptici om duidelijk te maken dat ik geen PVV’er ben. Ze geloven me; dat lucht op. Wat dat betreft kan ik weer rustig slapen. Maar zij niet: ze moeten en zullen te weten komen wie er nou achter Wilders staat. Wat is dat toch, dat men zo door de PVV gefascineerd is? Er waren ook geen CDA-stemmers, laat staan sympathisanten van de SGP of de ChristenUnie. Daar hoor je helemaal niemand over. Wat is dat toch, die PVV-fascisnazi?
-
Deze week heb ik de sleutel van mijn nieuwe kamer gekregen. Het afgelopen half jaar heb ik in een tijdelijke kamer gewoond en gelukkig heb ik op tijd wat nieuws weten te vinden. De nieuwe kamer is goedkoper, groter en zit op een betere locatie. Helemaal goed dus. Maar dat is niet waar ik het meest blij om ben. Eind deze maand betrek ik de nieuwe kamer en dan heb ik minder te maken met huisgenoten. Mooi! Ik heb nu namelijk een kansloze huisgenoot. Het begon al direct in de eerste maand. De afstand naar mijn vroegere woonplaats is simpelweg te groot en dus ben ik niet elk weekend bij mijn ouders te vinden. Dus ik at een paar sneetjes brood en een paar plakken kaas meer dan mijn huisgenoten en dronk ik per fles cola misschien één glas meer. De warme maaltijden kocht ik in de weekenden dat ik alleen was sowieso zelf. De kansloze huisgenoot maakte er toch een probleem van: dit was financieel gezien niet eerlijk. Daar kan ik nog wel begrip voor hebben: blijkbaar is hij één van die studenten die elke uitgegeven euro optimaal wil benutten. Dat mag. Zijn oplossing: ieder betaalt en beheert zijn eigen consumeerproducten. Alleen brood was nog een gemeenschappelijk goed. Wat dat concreet betekende voor onze keuken? Drie kratten bier tegen de muur en drie plankjes in de koelkast, vrijwel alledrie met dezelfde producten er op. Drie blokken kaas, drie flessen cola, drie doosjes met eieren. Ik vond het allemaal wel prima. Máár, toen kwam het verbazingwekkende: meneer de huisgenoot begon merkproducten te kopen. Wat is dat nou? Dat was toch te duur? Maar nee, 7Up, Knorr, Coca Cola, het moest ineens merk zijn en dus duurder. Raar. Ach, het is maar een tijdelijke kamer, ik ben hier zo weg. Een paar maand later viel het me op dat ik wel erg vaak mijn handdoeken moest wassen. Ik had er toch acht? Op een ochtend heb ik toch maar eens geteld hoeveel ik er op m’n kamer had liggen. Drie grijzen en één zwarte. Terwijl ik toch echt van beide kleuren vier had aangeschaft. De volgende dag kwam ik de drie zwarte en één grijze handdoek tegen op het wasrek. Tussen de was van die huisgenoot. Zit hij nou echt aan mijn spullen? De lul! Ik heb de handdoeken gepakt en in mijn kast gelegd, benieuwd of hij er wat van zou zeggen. Helemaal niets dus. Vreemde actie. Ach, het is maar een tijdelijke kamer, ik ben hier zo weg. Sinds kort gebruikt hij de woonkamer als zijn eigen kamer. Het begon nog klein: hij zette zijn laptop op de tafel en ging daar bezig met schoolwerk en allerlei andere zaken. Dat vond ik al best vervelend: als ik eens relaxt televisie wilde kijken, voelde dat toch nooit relaxt met het besef dat direct achter de bank iemand zit van wie je niet weet of hij nou mee zit te kijken of niet. Maar het kon nog erger, bleek toen ik op een dag uit school kwam. Er was wat geschoven met banken, stoelen en de tafel, wat de woonkamer ruimer maakte. Echter, behalve zijn laptop stond nu ook ineens zijn computerscherm op de tafel geposteerd. En zijn administratie lag er. En zijn tas hing aan de stoel. En zijn trui was over de stoel gedrapeerd. En, en, en. Ach, het is maar een tijdelijke kamer, ik ben hier zo weg. Behalve vreemd, zoals de voorbeelden hierboven illustreren, bleek hij korte tijd later ook nog eens achterlijk. Of heb ik gewoon aan den lijve ondervonden wat de generatiekloof is? Ik ben zo’n drie jaar ouder dan hem, maar dan zou er geen sprake moeten zijn van een generatiekloof. Toch? Hij moest een brief versturen om een nieuwe ov-chipkaart aan te vragen. Komt hij bij me: “Robert, klopt dit zo, met dit adres? Komt ‘ie dan aan?” “Ja, dat moet goed zijn. Maar er moet nog wel een postzegel op hè.” Dat laatste was als grap bedoeld, want dat weet iedereen wel. Toch? “Jaja, dat weet ik.” Hè, gelukkig. “Maar hoeveel moeten er op dan?” Zucht. Ach, het is maar een tijdelijke kamer, ik ben hier zo weg.
-
Nick, van Simon, heeft sinds vorige week zondag een dochter, van Kirsten. De kersverse ouders noemen haar Nikki, een combinatie van hun eigen voornamen. Sommige mensen vinden dat een leuke vondst, anderen kan het niets schelen en weer anderen noemen het zelfs zielig voor het kind. Ik vind het een schitterende naam. Niet zozeer omdat Nikki een mooie naam zou zijn, maar de gedachte erachter is leuk. Originele, grappige, opvallende namen, dat vind ik mooi. Zo’n afgezaagde top-10-naam als Sem, Sophie, Lieke of Thomas, dat zou je je kind pas echt niet aan moeten doen. Natuurlijk, een naam bedenken voor je kind is belangrijk. Hij of zij moet er meestal tientallen jaren mee vooruit. Daarnaast moeten andere mensen de naam kunnen onthouden. Nog fijner is het als je een unieke naam hebt, zodat men bij het horen van die naam direct aan jou denkt. Enkele ouders hebben dat begrepen, maar het merendeel niet. Zo werden er in 2010 toch weer 823 kinderen opgezadeld met de naam Milan. Dan ben je niet uniek en ga je ook zeker niet opvallen in de wereld. Gelukkig blijkt er uit de lijst met kindernamen van 2010 dat er nog ouders zijn die hun best doen. Eén van de favoriete inspiratiebronnen voor papa´s en mama´s blijkt toch wel de sport te zijn. Zo zagen in 2010 onder meer een Messi, een Armstrong, een Pele, een Zinedine en een Forlan het levenslicht. Volgens mij zijn dat hele fijne ouders: die geven hun kind vanaf dag één een unieke status. Helaas hebben sommige ouders de verkeerde sportnamen gekozen. Want wat bezielt je om in 2010 je kind te dopen als Iker, Xavi of Andrès? Ook verwekkingsplaatsen staan nog altijd hoog genoteerd en dat vind ik leuk. Het is wellicht wat inspiratieloos, helemaal als het Paris of Roma betreft, maar er kunnen ook hele opvallende namen uitkomen. Vorig jaar zijn er bijvoorbeeld kinderen geboren met de naam Jerusalem, India, Belize of Nairobi. Dan weet de naaste omgeving meteen weer wat je die vakantie precies hebt gedaan. Het wachten is wat mij betreft op een baby in 2011 die geboren gaat worden als Gasselternijveenschemond of Hilversum. Die laatste komt steeds dichter in de buurt, want vorig jaar werden er zowel jongetjes als meisjes genoteerd onder de noemer Broadcast. Ikzelf heb geen kinderen, daar ben ik volgens mij ook nog veel te jong voor. Maar ik vind het wel leuk om over originele en opvallende namen na te denken. Soms kun je bestaande namen ook heerlijk combineren tot iets fictiefs. Want als Eline en Irene wel bestaan, waarom dan geen Urine? Qua klank helemaal niets mis mee. Hetzelfde geldt voor een combinatie van Tamara en Samantha. Maak er Sahara van, die naam gaat niemand vergeten. Nog leuker vind ik het om iets toe te voegen aan een bestaande naam. Niet zomaar lukraak een lettergreep toevoegen, maar iets wat de naam een hele andere betekenis geeft. Monica klinkt veel leuker, maar wellicht ietwat duister, als je er Demonica van maakt. En Tanja kun je origineler maken door er bijvoorbeeld Satanja van te maken. Toch zijn dat geen namen die ik serieus overweeg. Ik denk dat ik ze toch net over het randje vind. Wat ik nog wel daadwerkelijk kan doen is een combinatie maken met mijn achternaam. Als ik later een dochter krijg, nou, dan weet ik het wel. Wanneer zij voor het eerst naar de middelbare school gaat, dan wil ik precies weten wanneer alle lessen beginnen. Dan start ik in die eerste week elk uur gniffelend met de gedachte aan de docent die haar naam gaat noemen. Eigenlijk zou ik de blik in de ogen van de docent wel willen zien, maar enkel de gedachte eraan is al fantastisch. Want na ene Erik Janssen is mijn dochter de volgende op de lijst: Do de Jonge. Dan hoop ik dat ze vol trots haar hand opsteekt als teken van presentie.
-
We zijn weer een paar week verder sinds de MAF Kersteditie. Ik hoop dat u allen van deze editie heeft genoten en uitziet naar meer MAF-items. Zo ja, dan heb ik goed nieuws voor u: die gaan er komen. Tien items tegelijk zoals met de Kersteditie zult u waarschijnlijk niet meer gaan zien. Het is simpelweg niet te doen om dat buiten de vakanties actueel te houden en kwalitatief goed te doen. De optie van edities met vijf items heb ik in het verleden ook al geprobeerd, maar ook dat bleek op termijn toen niet te werken. Dus, net als toentertijd gaan we weer over op losse items. Maar, daar wil ik wel regelmaat in aanbrengen. Vrijwel iedereen weet dat zaterdagavond 22.00 uur betekent dat er een nieuwe OWN is. Met ingang van volgende week wil ik de zondag dopen tot MAF-dag. Ik ga u beloven dat er sowieso iedere twee weken een item verschijnt. Zo op het eerste gezicht misschien weinig, maar ik zet expres laag in. Dan kan het namelijk bijna alleen maar meevallen. Gegarandeerd één item per twee weken dus, maar ik ga ervoor om uiteindelijk wekelijks een item te publiceren. Als dat ritme er eenmaal een beetje in zit, moet dat volgens mij goed gaan komen. En wat kunt u dan verwachten? Nou, wat u altijd in MAF kunt lezen. Kritisch, ludiek, verrassend, origineel, humoristisch, en ga zo maar verder. Tot volgende week!
-
***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW*** ***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW*** Jawel hoor, na meer dan een jaar afwezigheid is er eindelijk weer een MAF! Na verzoekjes van meerdere leden om het weer op te pakken en de vele vrije tijd die ik in de eerste week van de kerstvakantie bleek te hebben, besloot ik een kersteditie in elkaar te zetten. Kerst is dan misschien alweer bijna voorbij, maar dat maakt het vast niet minder leuk om laat op tweede kerstdag of op derde kerstdag of later nog wat MAF te lezen. Net als OWN heb ook ik een interview met de kerstman gehouden, maar in tegenstelling tot OWN heb ik besloten deze niet te plaatsen. De kerstman bleek inhoudelijk namelijk weinig te melden te hebben en daarnaast had hij nogal een spraakgebrek, waardoor de rubriek vol spelfouten zou komen te staan. Al met al dus geen kerstman in deze MAF, maar wel allerlei andere rubrieken. Zo heb ik een witte kerst gecreëerd, is er een echte kerstpuzzel en zal voor de laatste keer Tante Nandro wat van zich laten ‘horen’. Genoeg ingeleid, veel leesplezier!
-
***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW*** ***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW*** Kerst is voor mij pas echt Kerst met een goede puzzel erbij. Bij ons thuis is dat de Dr. Denker Kerstpuzzel van het Dagblad van het Noorden. Samen met mijn vader en broer is het de dag voor kerst altijd puzzelen geblazen om tot de oplossing te komen. Vaak zijn we er het hele weekend zelfs mee bezig en zit de puzzel constant in onze gedachten. Daarom ook in deze MAF een kerstpuzzel, waarvan ik hoop dat het wat nadenken kost om tot de oplossingen te komen. Hieronder heb ik door middel van verschillende afbeeldingen 10 leden van het forum uitgebeeld. Door logisch na te denken, bekende personen te herkennen en af en toe onlogisch na te denken zou je tot de oplossingen moeten komen. Er zijn geen prijzen aan verbonden, dit is gewoon voor de leuk. Uiteraard krijgt degene die als eerste alle tien de namen hier in een reactie plaatst alle eer en respect. Veel succes en plezier! 1. + 2. 3. 4. 5. + 6. 7. + 8. + 9. + 10.
-
***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW*** ***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW*** Als je aan iemand vraagt hoe hij of zij de kerstdagen invult, is de kans groot dat het antwoord de woorden familie en gezellig bevat. Vooral die laatste is erg populair, maar wat wordt daar eigenlijk onder verstaan? Volgens de Dikke Van Dale is gezelligheid het volgende:
-
***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW*** ***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW*** KERSTVERHAAL Eigenlijk was het de bedoeling om hier iets anders te plaatsen, maar wegens verschillende redenen heb ik besloten om dat plan toch maar om te gooien. Daardoor ontbreekt hierboven helaas een mooie banner, maar ik hoop dat het verhaal hieronder dat compenseert. Onderstaand verhaal heb ik geschreven voor een kerstverhalenwedstrijd op een ander forum. Ik heb nog nooit eerder aan iets dergelijks meegedaan, maar omdat ik schrijven erg leuk vind besloot ik eens een poging te wagen. Van de 30 inzendingen ben ik uiteindelijk als zesde geëindigd en heb daarmee een mooi boekenpakket gewonnen. Ik ben benieuwd of jullie het verhaal ook kunnen waarderen, dus daarom dat ik het ook in deze speciale editie van MAF plaats. Nog één opmerking voordat we naar het verhaal gaan: het thema waar aan moest worden voldaan was Kerst op afstand. Veel leesplezier! Diepzwarte groeven “Alstublieft mevrouw, twee gesneden stokbroden. Fijne kerst!” Als dienstdoende bakker heeft hij het er weer zwaar mee deze 25 december, eerste kerstdag: vroeg beginnen met bakken, richting iedere klant vriendelijkheid veinzen, Mariah Carey ieder uur op de supermarktradio aanhoren én al zijn tienercollega’s goed aan het werk houden. Godzijdank is het bijna sluitingstijd: nog maar een half uurtje overleven en het zit er weer op voor een jaar. De volgende klant is een onverzorgd uitziende man: zijn haar is grijs, lang en ongewassen en zijn blauwe windjackje maakt het zwerversbeeld compleet. Maar, een klant is een klant: “Goedemiddag meneer! Kan ik u helpen?” De ‘zwerver’ blijkt beleefd: “Ja, graag. Ik had een vers gebakken stokbrood besteld.” Meteen hoopt de bakker dat het om een wit stokbrood gaat, want die zijn de hele dag al vers gebakken te verkrijgen. Maar het blijkt om een luxe meergranenstokbrood te gaan en in alle kerstdrukte is die niet speciaal voor dit moment en deze klant gebakken. Tegen beter weten in vraagt de bakker wanneer de man het stokbrood precies nodig heeft. “Ja, nu natuurlijk. We willen zodadelijk met vers stokbrood ons kerstdiner beginnen.” Na twaalf uur werken is de bakker nog altijd scherp en hij laat zijn hersenen nog een versnelling maken. Hij ziet een oplossing: “Meneer, als u mij uw adres geeft, bezorg ik u zometeen uw verse stokbrood. Over een half uurtje sluiten we en dan kom ik direct uw kant op. Wat zegt u daarvan?” Even na zessen ligt er op zijn passagiersstoel een heerlijk vers stokbrood. De wereld buiten zijn auto is wit, de wegen zijn verlaten, maar nog altijd zit het werk er niet op. Als hij de opgegeven straat binnenrijdt, vallen hem twee dingen op: dit is inderdaad niet de rijkste buurt van het dorp, maar met alle kerstlichtjes wel één van de gezelligste. Dat blijkt ook als de klant hem binnenlaat om het stokbrood op tafel te leggen. De entree, de woonkamer, de tafel, alles ademt een gezellige kerstsfeer. Op weg naar huis heeft hij spijt van zijn vooroordeel. De klant zag er dan misschien niet uit als een rijke man, maar waarschijnlijk heeft hij wel een geslaagde kerstavond. De confrontatie met zichzelf wordt groter als hij door zijn eigen straat rijdt: overal vrolijke verlichting, auto’s voor de deur en gelukkige gourmettaferelen achter de ramen. Terwijl hij zijn eigen donkere oprit oprijdt beseft hij pas echt dat de klant met het stokbrood en het onverzorgde uiterlijk een betere kerst heeft dan hijzelf. Hij draait de voordeur van het slot, hangt zijn jas aan de verder lege kapstok en loopt de eenzame duisternis van de woonkamer in. De behoefte aan een goed glas donkerrode wijn is groot en die schenkt hij dan ook in. Het licht gaat niet eens aan, maar hij draait zich vanuit zijn fauteuil direct naar zijn platenspeler, waar dé plaat al klaarligt. De naald zet hij in de diepzwarte groeven, alsof hij hem in zijn eigen ziel zet. Uit de vaalgouden hoorn klinkt de krakende stem van John Lennon, die hem, zoals ieder jaar, door merg en been gaat: “So this is Christmas...”
-
***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW*** ***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW*** Het merendeel van jullie kent MAF al wat langer dan vandaag. In een redelijk ver verleden werd met enige regelmaat nog wel eens een alternatief nieuwsitem of zelfs een hele editie van MAF gepubliceerd. In die tijd werd er af en toe wel eens een rubriek gevuld door ene Tante Nandro... Deze naam wordt nog altijd regelmatig gebruikt op het Forum, en wel als bijnaam voor ons aller NandroDavids. Inderaad, de hoofdredacteur en zelfs enige medewerker van MAF in haar huidige vorm. In den beginne vond hij de bijnaam wel leuk, want het liet toch zien dat het werk van Tante Nandro gewaardeerd werd. Al was het laatste item van haar hand ook zo lang geleden, nog altijd herinnert menigeen zich haar fantastische teksten. Maar inmiddels brengt het gebruik van de bijnaam wat vervelende gevoelens naar boven. Want, zoals vaker aan het einde van een jaar willen wij ook dit jaar diegenen gedenken die ons het afgelopen jaar ontvallen zijn. Helaas moeten we in dat rijtje namen dit jaar ook Tante Nandro noemen. De steun en toeverlaat van MAF is niet meer. Aan de ene kant rest dan slechts stilte. Aan de andere kant is het ook mooi om haar nog eenmaal te gedenken door middel van een toepasselijke medley:
-
***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW*** ***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW***
-
***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW*** ***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW*** Iedereen kent hét kerstnummer van Mariah Carey: “All I want for Christmas is you”. Maar wat velen niet weten is dat het nummer oorspronkelijk een andere tekst had. Mariah had namelijk een hele andere wens voor Kerst en had daar een nummer over geschreven. De platenmaatschappij zag echter meer heil in de tekst zoals we die nu kennen, en terecht waarschijnlijk. Hieronder is de tekst van Mariah zelf te zien, zoals zij het nummer voor ogen gehad. Start het YouTube-filmpje en zing uit volle borst mee! http://www.youtube.com/watch?v=_ymlnxMZkXA I don't want a lot for Christmas There's just one thing I need I don't care about the presence Of you here right next to me I just want them for my own More than you could ever know Make my wish come true All I want for Christmas are shoes I don't want a lot for Christmas There's just one thing I need I don't care about the presence Of you here right next to me I don't need to have sex with you In front of the fireplace Santa Claus won't make me happy With boytoys on Christmas day I just want them for my own More than you could ever know Make my wish come true All I want for Christmas are shoes baby I won't ask for much this Christmas I won’t even wish for snow I'm just gonna keep on waiting Barefoot with my naked toes I won't make a list and send it To the North Pole for Saint Nick I won't even stay awake to Hear those magic reindeers click 'Cause I just want them here right now Keeping my feet warm oh wow! What more can I do Baby all I want for Christmas are shoes baby All the lights are shining So brightly everywhere And the sound of children's Laughter fills the air And everyone is singing I hear those sleigh bells ringing Santa won't you bring me the pair I really need Won't you please bring my babies to me I don't want a lot for Christmas This is all I'm asking for I just want to have my babies Walk me right outside my door Oh I just want them for my own More than you could ever know Make my wish come true Baby all I want for Christmas are shoes
-
***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW*** ***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW*** * kerstrood mooie lichtjes rondom het balkon schitteren in de nacht gezellig * vlokwit meters dik het hele dorp lopen kan niet meer koud * vleesbruin dode beesten bij de kerstmaaltijd gourmetten met z’n allen lekker
-
***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW*** ***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW*** Nederland heeft er sinds enkele jaren een heuse kersttraditie bij: 3FM Serious Request. Iedereen kent het fenomeen inmiddels waarschijnlijk wel: drie dj’s laten zichzelf in de week voor kerst opsluiten in een glazen huis en draaien tegen betaling verzoekplaten van het publiek. Het geld dat hiermee op wordt gehaald gaat dan naar Het Rode Kruis die daarmee een bepaald doel gaat steunen. Zo wordt het geld dat dit jaar is opgehaald bijvoorbeeld besteed aan kinderen in Afrika die hun ouders verloren zijn aan aids. Op het eerste oog een goed initiatief dus, maar toch heeft het hele gebeuren ook mindere kanten. De tv-uitzendingen en sommige nachtgasten zijn bijvoorbeeld zo leuk dat ik de nacht dat Willie Wartaal te gast was mijn slaap zelfs heb overgeslagen. Maar dat is toch een punt dat voor het grootste deel mijn eigen schuld is. Wat ik nog meer negatief vind aan Serious Request is het moment dat ze een aangevraagd plaatje gaan draaien Wanneer je pakweg € 25 hebt betaald om je favoriete plaat te horen kan het maar zo zijn dat ze deze pas uren later draaien en je het nummer niet eens hebt gehoord. Naar mijn idee belachelijk; je betaalt toch niet voor niets? Waar ik me nog meer aan erger is de grote hypocrisie van Nederland de afgelopen week. Meer dan 7 miljoen euro, voor het goede doel, fantastisch! Of toch niet? Wanneer je nagaat dat Nederland ongeveer 16,5 miljoen inwoners heeft, is er per Nederlander slechts iets van € 0,40 gedoneerd aan Serious Request. Aan de andere kant zijn er de mensen die vinden dat de € 25 die ze betaald hebben natuurlijk een nobele daad is. Maar is dat wel zo? Een paar uur later lopen diezelfde mensen in de supermarkt hun winkelwagen vol te laden met luxe en dure producten, soms wel oplopend tot een totaal van honderden euro’s. Dat roept bij mij toch de gedachte op dat het kleine bedrag dat ze aan het goede doel hebben gegeven vooral bedoeld was om hun eigen consumeergedrag te compenseren. Zo voelen ze zich tijdens het vijfgangenmenu tijdens de kerst nét even wat beter. De overheid heeft dit jaar, in tegenstelling tot voorgaande jaren, geen bedrag gedoneerd. Vorig jaar bracht de overheid nog 3 miljoen euro in, waardoor er een recordopbrengst werd gehaald van iets meer dan 7,1 miljoen. Ik juich het absoluut toe dat de overheid niets doneert. Wanneer een burger iets wil geven, kan hij of zij dat namelijk prima zelf doen. Maar hoe kan het dan dat 3FM dit jaar tóch weer een record heeft behaald met de actie? Ik geloof echt niet dat ze net die paar duizend euro meer hebben opgehaald, dat kan toch geen toeval zijn? Bij deze wil ik 3FM dan ook verzoeken om eens te laten zien waar die 4 miljoen euro in de laatste 24 uur vandaan zijn gekomen. En dat is een serieus verzoek.
-
***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW*** ***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW***SNEEUW*** Zo, dat was ‘m dan! Ik hoop dat u allen hebt genoten van deze speciale kersteditie van de MAF. Mochten er overwegend positieve reacties op komen, dan bestaat de kans dat er weer met enige regelmaat items gaan verschijnen. En mochten de reacties negatief zijn, dan weten jullie ook wel dat ik me daar niets van aantrek en ook dan bestaat er een kans op meer items in de toekomst. Tot slot nog even een schitterende kerstmedley, om zo aan het einde van dit kerstweekend de lekkere kerstsfeer nog even te behouden:
-
Zoals u wellicht weet ben ik werkzaam in een supermarkt en daar maak je regelmatig leuke, grappige en/of opvallende dingen mee. Dat zal uiteraard ook in andere branches wel gebeuren…maar een verhaal zoals hieronder, dat heb ik echt nog nooit ergens meegemaakt. Laat ik de situatie eerst even schetsen: Onderstaand verhaal speelde zich af op de slagerij, op een tot dan toe doodgewone maandagochtend. Onze chef-slager stond vlees te snijden, één van zijn medewerksters was gehakt aan het draaien en een andere medewerkster van de slagerij was druk bezig om het vlees te verpakken en te stickeren. Tot zover de uitleg, het volgende vond vervolgens plaats… “Dames, wat ik dit weekend toch heb meegemaakt…echt, ik moet m’n verhaal even kwijt”, aldus onze slager. Beide dames waren natuurlijk direct één en al oor en lieten hem rustig zijn verhaal vervolgen. “Jullie weten dat ik twee van die grote, sterke honden heb hè?”, vervolgde hij dan ook. “Daar liep ik gisteren dus mee bij mij in de buurt in het bos, langs het water, je kent het wel…tot op een gegeven moment die honden opeens aan de lijnen beginnen te trekken, niet normaal meer! Ik deed m’n uiterste best om ze vast te houden, maar ze waren gewoon te sterk en ik kon ze niet meer houden. De lijnen schoten los en beide honden vlogen ervandoor.” Eén van de medewerksters: “Ooh, dat meen je niet! En toen?!” “Ja, toen ik erachteraan natuurlijk”, was het antwoord van de slager. “Ze waren richting het water gerend en toen ik daar kwam, zag ik een hand boven het water uitsteken.” “Oooooooh! Nee toch?!”, riepen beide dames in koor. “Ja echt, ik geloofde ’t eerst zelf ook niet, maar ja, ik stond er wel en die hand stak er ook echt bovenuit. Dus ja, wat doe je op zo’n moment hè? Ik bedacht me geen moment en ben erin gesprongen en naar de plek waar de hand weer even onder was gegaan toegezwommen.” De dames luisteren nog steeds ademloos, benieuwd of het allemaal goed af was gelopen. “Dus ik graai onder water, heb het armpje te pakken, trek het naar boven…haal ik zo een kaboutertje uit het water!”
-
Het Forum wordt de laatste tijd overspoeld met negatievelingen, neerbuigende criticasters, crewbashers, hoi-zeggers, dubbelaccounts, gefrustreerde oud-SL+-ers, meelopers en leden die roepen dat vroeger alles beter was. Wij van MAF durven te zeggen dat we bij de oude garde horen en dus recht van spreken hebben als het om dat laatste gaat. Dus, was vroeger alles beter? En zo ja, wat was er dan zoveel toffer dan tegenwoordig? Vroegâh… …werd er nog gepost in het Megaleden Forum. …was de beste Vice City-kenner bij de Forum Awards ook echt de beste Vice City-kenner. …waren er nog oud-Administrators die goed en gezellig bleven meeposten. …was men niet jaloers op een briljant initiatief, maar juichde men het van harte toe. …bevatte Feedback nooit minimaal 10 slotjes per pagina. …had je helemaal geen leden-ID’s met meer dan vier getallen. …kon je geen eens topics bumpen die meer dan drie jaar oud waren. …werd er meer gepost in Vice City General dan in de niet-GTA-gerelateerde fora. …kon de crew blogitems helemaal niet op onzichtbaar zetten. …werd er in de Gangs & Corporations-scene nog keihard geknokt om Corporation te worden. …leken Total Conversion Mods ook echt te gaan slagen. …waren er minder leden en dus minder crewlikkers. …verschenen er soms maar liefst 10 MAF-items in één maand. …kende je alle leden in je MSN-lijst gewoon bij hun voornaam. …was het mogelijk om na een vakantie binnen een uurtje alle boeiende nieuwtjes door te nemen. …was Joriz gewoon zichtbaar online. …ging men na een stuk of vijf offtopic posts uit zichzelf weer ontopic. …liet men lovende woorden over zichzelf bij een groot afscheid over aan anderen. Ach ja, vroeger, wie kent ’t niet? Die goede oude tijd met Flippo’s, het knikkeren op het schoolplein, lekker voetballen op straat in plaats van Jetix en Nickelodeon…wat een nostalgie!
-
Soms denk ik wel eens dat mijn leven één grote Truman Show is. Voor de leden die nu al geen flauw idee hebben waar dit over gaat: Ga maar weg, het heeft geen enkel nut om nu verder te lezen. Ga eerst maar eens die goede film -*Weet dat 30 % van de lezers nu gauw IMDB checkt*- bekijken en kom dan terug om dit item van begin tot eind te kunnen begrijpen. Enkele weken/maanden terug was deze film weer eens op tv en dat was de vierde keer in mijn leven dat ik de film heb bekeken. De eerste keer begreep ik er echt helemaal niets van –*Gniffelt omdat diezelfde 30 % nu voor de tweede keer wegklikt om zo’n twee uur later terug te keren*- maar na de tweede keer kon ik de conclusie trekken dat ik een schitterende film had gezien. Sterker nog, na de derde en vierde keer ben ik de Truman Show steeds meer gaan waarderen. Echter, de film heeft me ook wel eens aan het nadenken gezet en dat heb ik de laatste tijd steeds vaker. Langzaamaan denk ik steeds vaker bij mezelf hoe het zou zijn wanneer mijn hele leven één grote scène blijkt te zijn en dat iedereen eigenlijk alles van me weet en kan zien. Wat zou ik dan eigenlijk een raar leven hebben, of zou het juist positief uitpakken? Als ik dan bedenk hoe vreemd doodnormale dagelijkse dingen zouden zijn, begin ik dat gevoel ook steeds interessanter te vinden. Want, stel je nou toch eens voor… Wat als gisteravond op de vergadering iedereen al lang wist wat ik allemaal wilde bespreken en dat ze het daarom geen probleem vonden dat ik 3 uur lang aan ’t woord was? Zou dat hun mening hebben beïnvloed? Of zouden ze het juist met me eens moeten zijn, omdat de regisseur het zo gewild heeft? Weet die ene caissière dat elke keer dat ik haar op Hyves zie verschijnen, ik tóch weer even die leuke foto moet bekijken? Kijkt ze me daarom altijd zo leuk glimlachend aan? Maken mijn collega’s expres domme grammaticale fouten en spellingsfouten, enkel en alleen om mij te prikkelen en op scherp te zetten? Heb ik daarom regelmatig dejá-vu’s, simpelweg omdat ze ook daadwerkelijk eerder zijn gebeurd, want ze zijn tenslotte in scène gezet? Natuurlijk vraag je je nu af hoe ik hier nou weer bij kom en of ik er ook nog bewijzen voor heb. Of dat vraag je je helemaal niet af, omdat alles wat ik hierboven zeg ook nog eens echt waar is. Maar mocht je je het toch afvragen, dan heb ik wel wat bewijs. Want niemand die mij gaat vertellen dat het toeval is dat zowel op 25 maart 2006 als op 14 augustus 2009 een onverklaarbaar hoog aantal bezoekers online was op GTAForum.nl, zelfs tot recordhoogte aan toe. Dat kan eigenlijk niet anders dan dat er voor iedereen bekend werd dat NandroDavids, de hoofdpersoon in de meest realistische realityshow ooit, moderator werd op GTAForum.nl. Het moet gewoon zo zijn geweest dat men toen nieuwsgierig ging kijken wat dat ook alweer voor site was, daar bestaat geen andere verklaring voor. Volgens mij gaat m’n hoofd ontploffen als ik hier nu nog langer over na blijf denken…en dat live op tv! Nou ja, ik verwacht vrij snelle geënsceneerde reacties, aangezien iedereen dit item vanmiddag al heeft gezien toen ik ‘m aan ’t schrijven was. ”Big brothers & sisters are watching me…”
-
Zo hé, wat mis ik m’n uitlaatklep…op de kop af een half jaar geleden plaatste ik ’t laatste echte item/artikel in de MAF en sindsdien is ’t er stil geweest. Niet alleen rond MAF, maar rond het hele bloggebeuren eigenlijk. Jammer, want er valt zoveel leuks mee te doen en alleen de mensen van OWN lijken dat door te hebben. Hoewel, zoals u allen weet, ben ik daar ook niet zo heel erg van onder de indruk, maar daar wordt in ieder geval nog een poging tot gedaan. Verder gebeurt er bijna niets, op ’t hele Forum eigenlijk. De humor is ver te zoeken en aan echt goede contests ontbreekt ’t ook jammerlijk (een enkele uitzondering daargelaten). Men heeft ’t drukker met topics als Masturbatie vol posten en discussiëren over ’t twijfelgeval of Michael Jackson nou wel of niet een pedofiel was, dan zich bezig te houden met maatschappelijk gezien belangrijker zaken. Wat voor belangrijkere dingen…? ’s Kijken of ik de komende tijd daar wat zinnige items over kan schrijven zonder de grenzen van het toelaatbare te overschrijden? ”Kan jij dat dan, NandroDavids?!” Maar natuurlijk, deze jongeman heeft zijn hoogtepunt nog niet bereikt hoor, dus hou ‘m in de gaten…dat kon nog wel ’s een hele grote worden…er staan in ieder geval grootse dingen te gebeuren!
