Zoeken
Resultaten weergeven voor de tags 'Mamma heeft kanker'.
8 resultaten gevonden
-
Deel 7 Een beetje teleurgesteld loop ik terug naar mijn kamer, daar trek ik mijn kast kopen en bekijk de kleren die ik nu heb. Sokken met gaten, onderbroeken zonder elastiek, broeken die veel te klein zijn, t-shirts waar de afbeelding die erop staat vervaagd is. Niks is eigenlijk meer in die staat dat ik er mee over straat wil. De laatste keer dat ik kleren kreeg is nu denk ik ook wel zo'n dik jaar geleden, toen kreeg ik een witte blouse en een zwarte broek voor een begrafenis. Eindelijk zag ik er eens goed uit, maar na de begrafenis heeft ze het setje kleren ter waarde van twintig euro weer terug gebracht naar de winkel en voor haarzelf een sjaaltje gekocht. Ik heb er dagen om zitten huilen, het voelde zo kut. Gewoon dat ze zelfs dat me niet gunt. Dat doet pijn. Ik gooi willekeurig verschillende setjes kleren in de tas, eigenlijk zal het me helemaal niks boeien. Ik loop door mijn kamer, en gooi hier en daar wat rommel bij de kleren. Ik loop naar de deur, maar draai me om. Ik trek opnieuw mijn kast open, en schuif wat dozen en kisten opzij. Daarachter ligt een plastic zak. Ik kijk erin, en haal er een rode Bjorn Borg onderbroek en een wit hemd uit. Een tijdje geleden heb ik deze stiekem meegenomen uit de kast van Philip. Dat is een jongen uit de straat die me willekeurig aansprak en een computerspel wou laten zien. Het was op woensdagmiddag, ik denk dat hij in groep 8 zat en die middag vrij was. Ik had uitval, en kon daarom eindelijk eens ja zeggen tegen dit verzoek. Wat ik anders nooit krijg, en wat ik anders nooit zou mogen van moeder. We hebben het gezellig gehad, en samen gespeeld op zijn Playstation 3. Toen hij even was plassen heb ik dit setje uit de wasmand geplukt. Ik schaam me er eigenlijk wel voor, maar ben wel trots dat ik nog een goed setje ondergoed heb. Ook al is het gestolen en vies. Ik loop weer naar beneden, en ga op de bank zitten. Ik kijk de kamer rond, gewoon een doodnormale huiskamer zou je denken. Een standaard kamer zoals bij iedereen, maar wat er dagelijks gebeurde. Dat is niet normaal, nu ik hier zit realiseer ik me dat. Het kan toch niet normaal zijn? Wat ik doorsta, dat doorstaat toch niet elk ander normaal kind? Ik kijk opnieuw rond, en mijn oog valt op de stoel tegenover me. Waar ik zo'n vijf dagen geleden op mijn moeders schoot lag. Niet omdat ik van haar houdt, nee met mijn kont naar haar toe. Helemaal rood van het slaag, het brandde als de hel. En ze bleef maar slaan, en slaan. Ja, ik trek mijn conclusie. Het is tijd, tijd voor plan B! ©Fiegel5, GTAForum Persoonlijke noot: Nieuw deel, weliswaar vertraagd vanwege technische problemen. Door dezelfde problemen ook (nog) geen vaste datum voor deel 8. Mijn exxusses voor het ongemak.
-
Deel 6 Eenzaam zit ik aan de keukentafel, voor het eerst in jaren met een heerlijk koud glaasje cola. De laatste periode heb ik zowat niks lekkers te eten en te drinken gehad. Ik had per week één goedkoop flesje met van die vieze nep-ranja van de Aldi. De rest van de week dronk ik water, naar school had ik geen brood. Dat was niet nodig vond ze, ik at alleen 's avonds en kreeg 's ochtends een bak met yoghurt. Natuurlijk de goedkoopste die er te vinden was, want daar had ze een handje van. Alles wat met mij te maken had moest goedkoop zijn. Ik heb geen mooie kamer, geen playstations met toffe gitaarspelletjes. Nee, ik heb een oude videorecorder die alleen nog maar afspeelt en een heel klein TV'tje. Daarnaast staat een heel erg oude computer die ik van mijn zakgeld op de rommelmarkt heb gekocht. Meer heb ik niet, dan een bed en een kast. Zuchtend sta ik op van tafel en loop ik naar boven, ik stap mijn rommelige muffe kamer binnen en bedenk me dat ik wel een tas moet hebben om mijn spullen mee te nemen. Ik loop naar de overloop en pluk een ladder uit de hoek van het gangetje. Ik schuif hem uit, met deze ladder kan ik door het luik naar zolder. Vroeger zat er een standaard ladder in, omdat ik nergens privacy had in huis heb ik deze kapot gemaakt. Nu regel ik alles op zolder, aangezien mijn moeder niet op deze ladder durft. Zo heb daar ook in een kast een geheim plekje gemaakt. ‘Plan B’ noem ik het altijd. Daar zit in wat ik nodig heb als ik het echt niet meer trek. Zou het nu tijd zijn voor plan B? Ik twijfel, maar pluk toch een weekendtas uit de hoek en loop de gammele ladder weer af. Terwijl ik over de overloop slenter naar mijn kamer valt me ineens de deur van mijn moeder haar kamer op. Ik ben ook daar nog nooit geweest, niet dat ik mij kan herinneren tenminste. Ik loop naar de deur, zal ik het doen? Zal ik mijn moeder haar privacy gaan schenden? Waarom ook niet? Ik duw de deurklink naar beneden en geef de deur een duw, helaas geeft de deur niet mee. Hij blijft moer-vast zitten waar hij zat. Net alsof hij een eigen wil heeft of alle kleine slot-deeltjes zeggen dat er niks mag bewegen. Hij is gewoon op slot.. ©Fiegel5, GTAForum
-
Deel 5 Sadistisch had ze me aangekeken, net alsof haar dromen uit zouden komen. In haar ziekenhuisbed lag ze met haar laptop op haar schoot en haar telefoon al aandachttrekkend aan haar oor naar me te staren. Met haar standaard boze en wrede blik. Die blik wat me normaal doet zeggen dat ik moet rennen, maar nu hoef ik niet te rennen. Er zitten talloze andere mensen in deze kamer, allemaal druk pratend. Dus ze kan me niks maken. Ik zou nu eens normaal met haar kunnen praten, waar ik op zich wel naar snak. Maar ik zeg niks, en zij zegt ook niks tegen mij. Na een half uur zitten ben ik opgestaan en de kamer uitgelopen. Het bezoekuur duurt nog een dik kwartier. Maar ik was het zat, ik ga geen uur naar dat kutwijf zitten staren terwijl zij zit te bellen en me alleen nijdig aankijkt. Dat heeft geen zin. ‘Jongeman?’ hoor ik ineens iemand achter me zetten. Een vriendelijke dokter kijkt me aan en wenkt me mee naar een kantoortje. Wazig en een kinderwagen ontwijkend fiets ik naar huis toe, voor het eerst in mijn leven ga ik thuis komen zonder gezeik, zonder klappen en zonder mijn moeder! Het voelt heerlijk, alhoewel het ook meteen weer kut voelt. Het is namelijk voorlopig de laatste keer dat ik dat huis instap, mijn moeder heeft er voor gezorgd dat ik wordt gezadeld in een opvang aan het ziekenhuis. Het is een groot complot lijkt het wel, een complot alleen tegen mij Op school wordt ik aangesproken dat mijn moeder op de OK ligt. Kom ik in het ziekenhuis blijkt ze nog niet eens één onderzoek te hebben gehad en heeft ze helemaal niet op de OK gelegen. Heeft mijn moeder wel kanker? Is het niet gewoon een grote naaierij wat ze weer aan het doen is? Ik weet het niet, ik weet eigenlijk nooit iets. Ze ruïneert mijn leven, dagelijks hoorde ik zinnen als ‘jij zult nooit een vriendin vinden met je baggere uiterlijk’ en ‘haha, je blijft toch eenzaam je hele leven lang’ . Het is gewoon niet leuk meer, of zoals Guus zou zeggen. ‘Dat is niet coowl kerol’ Thuis aangekomen pleur ik mijn fiets tegen de garage, pak ik mijn sleutel en zet mezelf in de start-houding om in recordtijd het alarm uit te schakelen. Na het openen van de deur heb ik namelijk maar 15 seconden voordat dat ding gaat loeien. Ik lach hardop, moet je voorstellen dat ze dat gaat horen. Dat haar zoon voor het eerst alleen thuis is en de boel compleet op stelten zet. Zou eigenlijk wel gewoon te grappig zijn, de sleutel zit in het slot en ik trek duw de deur open. Ik tik de verjaardag van oma in en twijfel even. Maar besluit toch maar op enter te drukken. ©Fiegel5, GTAForum Persoonlijke noot: De allereerste na de zomerstop van 4 weken, ik hoop dat jullie net zo als ik een geweldige vakantie hebben gehad. Sommige zitten weer op school, andere nog niet. Maar toch heeft iedereen een ding gemeen, jullie kunnen weer het verhaal Mamma heeft Kanker volgen op GTAForum.nl!
-
Deel 4 Samen zitten we zo een tijdje, seconden of misschien wel minuten gaan voorbij voordat we iets zeggen. “Gaat het?” klinkt er een stem naast me, het is een vrouwenstem. Letterlijk en figuurlijk, de lichte spanning gierde door mijn lichaam toen ik deze arm voor het eerst voelde. De zachte, lichte vriendschappelijke arm. Dat moest toch wel van een meisje zijn? Dat moest toch wel gewoon iemand van mijn leeftijd zijn? Ik hoopte stiekem, nee ik verwachtte Vera. Maar nu ik de stem hoor, en langzaam mijn hoofd uit mijn armen til. Zie ik geen Vera, geen leeftijdsgenoot. Maar wel; mevrouw Koopmans. Mijn mentor. “Het is ook niet leuk” spreekt ze me sussend toe. “Ik had het eigenlijk ook niet verwacht, echt spijtig dat het net jullie moet overkomen.” Waar heeft ze het nu over, "ons moet overkomen"? Wat moet ons overkomen, wie is ons? “Misschien kun je maar beter naar haar toe gaan” “naar wie?” vraag ik. Haar gezicht trekt weg, en ze kijkt verbeten naar een paar schoenen van een van mijn klasgenoten. “Hé, Nikes zijn dat toch, Joris?” vraagt ze me vaag. Wat moet ik hier nu mee, wat is er met mijn moeder? Waarom begint ze over een paar schoenen? Wat is hier aan de hand? “Waar heeft u het over?” vraag ik beleefd maar verward. Ze glimlacht naar me, haar half gele tanden worden zichtbaar. Haar ogen staan zeker, maar duidelijk onzeker begint ze haar zin. “Nou, ik dacht dat je hier zat vanwege het nieuws over je moeder. De dokter belde me, hij vertelde het me net en ik ben meteen gekomen.” “Wat is er met mijn moeder?” vraag ik haar droog.. Ze kijkt me nauwlettend aan en vertelt “Ze is opgenomen in het ziekenhuis, en ligt nu op de OK.” Ik slik en kijk even neer. Een normale jongen zou nu toch in tranen uitbarsten. Waarom ik niet, waarom krijg ik het gevoel dat het juist zo had moeten zijn? “Waarvoor is ze opgenomen?” vraag ik een tikje opgewonden. “Ze loopt blijkbaar al een tijdje met een knobbeltje op haar borst, het is een ernstige vorm van borstkanker.” Vanuit mijn hart vloeit er een lach op, een gevoel wat niet te beschrijven is. Zo'n gevoel, je kent het vast wel als je wat krijgt voor kerst wat je altijd al wilde. En dat heb ik nu op dit moment, mijn moeder heeft waarschijnlijk een van de meest heftigste vormen van kanker die je kunt hebben. En ik voel me gelukkig en vrij. Stel dat ze dood gaat, dan heb ik eindelijk rust. Geen klappen, geen ruzie, geen blauwe plekken. Alles zou goed kunnen komen, dit is mijn oplossing. Mijn uitweg! ©Fiegel5, GTAForum
-
Deel 3 Al creperend van de pijn fiets ik over de straat het schoolplein op, het is dinsdag en dus hebben we de eerste 2 uur gym. Ik blijf wekelijks na voor gym omdat ik simpelweg niet durf te gymen en douchen. Het idee dat al mijn klasgenoten alle blauwe plekken en schaafwonden zien maakt me bang. Moet je voorstellen dat ze het doorgeven aan mijn mentor en dat die dan contact opneemt met mijn moeder, dat wordt mijn dood. De reden waarom ik dus nu al anderhalf jaar lang aan de kant zit, is zogenaamd een rug-afwijking. Maar toch wil mijn leraar, dat als ik aan de kant zit mijn gym-spullen aandoe. Maar dat is nou juist een probleem, dat wil ik niet. Tevergeefs heeft mijn mentor meerdere keren mijn moeder gebeld, maar buiten wat geschreeuw en een pak slaag heeft ze er niks van gezegd. “Weer heerlijk op tijd Jansen!” krijg ik naar me toegeslingerd als ik de gymzaal inloop. Zoals gewoonlijk zoek ik een veilig niet al te opvallend plekje in de gymzaal waar ik dagelijks zo onopvallend mogelijk mijn eigen wonden bekijk of ze niet al te erg zijn. Dat is eigenlijk, nu al een flinke tijd zo aan de gang. Ik ben vriendloos, wordt altijd gepest en heb nog nooit een fatsoenlijke relatie gehad. Nou ja, vriendloos. Ik heb dan één vriendin, Vera. En eigenlijk snap ik dat niet helemaal, want Vera is een gewoon meisje net als iedereen alleen dan net een streepje meer. En zeg nou zelf, waarom zou een populair meisje met mensen zoals ik omgaan? Want ze is ook niet zo heel lelijk. Terwijl ik over dit raadsel fantaseer beginnen mijn hormonen te werken. En dat heb niet alleen ik in de gaten, want Guus, een middelmatige homo uit mijn klas valt het natuurlijk op. “He jongens, kijk daar nou. Joris heeft een stijve!” roept hij zo hard als hij kan door de gymzaal. Waarop de klas gemiddeld reageert, een groepje meisjes begint te giechelen, een groepje jongens begint te lachen en te fluiten terwijl Guus nog meer opmerkingen naar me toe gooit. “Rug-afwijking hè, dat schiet door naar je lul of zo!” roept hij nog. De klas lacht en Guus staat klaar om een nieuwe opmerking door de gymzaal te roepen. Maar voordat hij opnieuw met een opmerking kan beginnen fluit onze gymleraar op zijn fluit. Een oorverdovende gil giert door de gymzaal, iedereen is stil en ik voel tranen opborrelen. Ik sta op, en loop naar de kleedkamer waar ik in elkaar zak. Terwijl ik zo zacht mogelijk probeer te huilen hoor ik de gymles verder gaan. Eigenlijk heb ik geen flauw idee waarom ik zit te huilen, dit soort dingen krijg ik dagelijks over me heen. Dus waarom zou ik huilen? Ik weet niet het, misschien is het een kwestie van alles bij elkaar. Want dit alles, dit wordt me allemaal bezorgd door mijn moeder. Dat verschrikkelijk vies kutwijf, “van mij mag ze echt de ergste kanker krijgen die er is” zeg ik zacht tegen mezelf. “Wie dan Joris, wie?” praat iemand tegen me terug. Ik durf niet op te kijken, want iemand heeft me gehoord. En even later komt diegene dicht tegen me aanzitten gevolgd door een vriendschappelijke arm om mijn lichaam. ©Fiegel5, GTAForum
-
Aankondiging (let op: Dit is een verhaal, geen waarheid, geen grap of iets in die richting, dit is een verhaal gericht naar de jeugd om een beetje het idee te krijgen hoe zoiets aankomt.) Een nieuw verhaal op GTAForum die misschien nog wel aangrijpender is dan het vorige, Joris een 15 jarige jongen woont samen met zijn moeder alleen thuis. Terwijl hij thuis voor alles en iedereen klappen en ruzie krijgt borrelt er in de vrouw die die klappen geeft een kanker naar boven. Op de dag dat Joris uit angst voor zijn moeder thuis wegloopt krijgt zijn moeder echt last van haar borsten. Nog in diezelfde week wordt borstkanker gesignaleerd. Een nieuw leven voor de moeder van Joris begint, zonder Joris. En dat doet haar nu uiteindelijk toch wel pijn. Hetzelfde geld voor haar zoon. Voordat we dit project starten wil toch nog eventjes mijn bedankje richting Jacky-2007 doen. Hij heeft namelijk alle delen van WNTM gelezen en deze gecontroleerd op spelling, en heeft mij weten te vertellen dat hij dit project ook nog de spelling wil doen. Thanks Jacky-2007! Mamma heeft kanker is een ruig geschreven en zwaar verhaal over een jongen die zijn moeder verliest aan borstkanker. Aangrijpender heb je op gtaforum nog nooit gezien! Vanaf 12 juni 2010 te volgen in Fiegel's Projects. ©Fiegel5, GTAForum
-
Deel 2 Wie ik dan wel mag zijn? Ik ben Joris, gewoon Joris. Nou ja, of ik me überhaupt nog Joris mag noemen is mijn vraag. Sowieso is de vraag of ik überhaupt een jongen ben die op aarde is gekomen om te leven. Ik weet het niet, maar in zoverre lijkt het mij van niet en ben ik gewoon een grote flop. Net als alles en iedereen. Ik ben dus gewoon, niemand. En niemand, die is 15 jaar oud. Een normale leeftijdsgenoot zou nu een heel verhaal ophangen over hobby’s en dat soort dingen. Helaas kan ik dat niet Ik heb geen hobby’s anders dan school en mijn moeder ontwijken. Mijn ouders zijn twee jaar geleden gescheiden, dat was het ergste moment in mijn leven. Aangezien ik het nooit met mijn moeder heb kunnen vinden, en drie dagen na de scheiding is mijn vader geschept door een vrachtwagen en is onder die vrachtwagen ter plekke overleden. En dus bleven ik en mijn moeder over. Nou ja, eigenlijk alleen ik. Sindsdien stond ik er alleen voor, ik was alleen zonder mijn moeder op de crematie van mijn vader. Ging voor het eerst alleen school-spullen kopen, kocht alleen mijn eerste scheermes. En scheerde alleen mijn eerste schaamhaar. (alhoewel dat waarschijnlijk niet zo bijzonder is..) Alles doe ik alleen, elke stap. Verjaardagen? Die vier ik alleen, aangezien mijn moeder iedereen heeft verbannen uit de familie. Ze wil niemand meer zien of kennen, en als het aan haar lag, was ik er ook al lang niet meer geweest. Dat is mijn leven, ik kijk er naar uit om naar school te gaan. En zie op tegen mijn weekend, aangezien ik dan weer 2 dagen zit opgescheept met mijn moeder. Is dit gezond? Wel, ik denk het niet. Maar toch is het mijn leven, elk woord wat ik thuis zeg, daar krijg ik klappen voor. Mijn moeder breekt en kneust mijn botten, mijn moeder verpest mijn sociale contacten, mijn moeder.. Die verpest mij. En wat kan ik er aan doen? Juist, gewoon helemaal niks! Toen ik laatst dit met haar besprak eindigde ik beneden aan de trap met een gebroken been, zegt ze doodleuk in het ziekenhuis dat ik omdat ik boos was zelf naar beneden ben gelopen en toen ben gevallen. En toen ik daarop wou reageren kreeg ik een trap, tegen datzelfde been! Maar jeugdzorg wil niet dat ik uit huis ga, ze willen me niet in een pleeggezin. Want het bovenstaande, dat geloven ze niet. Evenals mijn mentor en de vertrouwenspersoon op school, ze denken allemaal dat ik gewoon overdrijf omdat ik weg wil bij mijn moeder. Terwijl dat helemaal niet zo is! “Joris, je nest uit. Je moet naar school, vreten kun je vergeten, dat was toch niet goed genoeg gisteren” hoor ik na een lange diepe en uiterst pijnlijke slaap. En dit is dan nog heerlijk wakker worden, vergeleken bij normaal.. ©Fiegel5, GTAForum Persoonlijke noot: Ik publiceer het maar eerder aangezien ik dus lees hier in de blog en via MSN dat mensen toch interesse hebben, ik moet zeggen dat ik het echt tof vind dat jullie reageren. Dan weet ik tenminste waar ik mijn moeite insteek. Commentaar, reacties, tips, complimentjes; alles gaat er doorheen! Bedankt.
-
Deel 1 - Introductie “Godverdomme, vies kutkind, kom hier!” hoorde ik, al rennend naar boven. Met pijn in mijn veel te kleine schoenen probeerde ik naar mijn kamer te rennen. “Je bent verdomme een ondankbaar kutkind, kom hier!” hoorde ik mij moeder weliswaar bijna buiten adem net iets achter mij naar boven roepen. Ik rende mijn kamer in, en dook snel onder mijn dekens en wurgde mijn hoofd in mijn kussen. Maar ook dat kan zoals gewoonlijk de onweerstaanbare woede van mijn moeder niet tegenwerken. Met veel geweld rukt ze de deken van mij af, met veel geweld trekt en scheurt ze mijn T-shirt van mijn bovenlijf af. En begint me bont en blauw te slaan. “Auw, je doet me pijn, vuil kutwijf!” schreeuw ik machteloos. “Hoe noem jij mij, ondankbaar nest?” en met veel geweld trekt ze ook mijn zwarte en veel te kleine joggingbroek uit. Waar ze met harde slagen tegen mijn billen begint te slaan, waarschijnlijk doen haar handen ondertussen pijn en gaat ze over tot haar vuisten. Die een paar keer volop in mijn kruis komen. Met nog 2 flinke kletsen, en “nog één keer een grote bek over eten, en dan zie ik je weer!” verlaat ze mijn kamer. Bont en blauw, met pijn in mijn kruis, welke zo onverdraaglijk is dat ik me niet kan bewegen, val ik al huilend weer neer in mijn kussen. Er stroomt bloed over mijn lichaam, maar er is niemand, maar dan ook echt niemand die zich daar zorgen over zal maken, en dat alleen maar omdat ik tegen haar zei dat het vlees niet helemaal gaar was... ©Fiegel5, GTAForum
